Ανανέωση κι ικανότητα

Δεν γνωρίζω ποιός θα εκλεγεί πρόεδρος της ΝΔ, καθώς είναι βέβαιο ότι η εκλογή της 10ης Ιανουαρίου θα έχει άλλα χαρακτηριστικά από την χτεσινή. Αυτό που ξέρει είναι ότι μετά την βροντερή παρουσία του κόσμου χτες, δεν υπάρχει η παραμικρή περίπτωση διάσπασης της ΝΔ, η οποία πλέον καθίσταται και πάλι ισχυρή και καθοριστική δύναμη του πολιτικού βίου της χώρας. Φτάνει βέβαια ο νέος πρόεδρος να λειτουργήσει συλλογικά, να μην κάνει αποκλεισμούς και να προχωρήσει σε ουσιαστική ανανέωση, που φυσικά δεν αφορά την ηλικία αλλά τα πρόσωπα, τις ιδέες, τον δυναμισμό και την πολιτική εμπειρία κι ικανότητα, που πρέπει να διαθέτουν τα στελέχη της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Για να τη φέρουν και πάλι στην εξουσία προς όφελος της κοινωνίας και της πατρίδας...

Η αποτυχία του ΣΥΡΙΖΑ κι η αναγέννηση της ΝΔ

Πέρυσι τέτοιο καιρό, όταν είχα πλέον βεβαιωθεί οτι η εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορουσε να αποτραπεί, είχα την ελπίδα οτι η κυβερνηση Τσιπρα, εκτος απο τα δεινά που θα επέφερε στην ελληνική κοινωνία κι οικονομια, θα προκαλουςε άθελα της και τρια θετικά αποτελέσματα:
1. Θα έφερνε με την παταγώδη αποτυχία της την κατάρρευση του μύθου που τέχνηεντως καλλιεργήθηκε επι δεκαετίες οτι δηθεν η αριστερά ειναι η φιλολαϊκή, ηθική, δίκαιη δύναμη της προόδου, της ελευθερίας και της ευημερίας. Γνώριζα οτι ίσχυε ακριβως το αντίθετο αλλα ο παραπλανημενος λαος επρεπε να βιώσει την δοκιμασια της αριστερής διακυβέρνησης για να το καταλάβει
2. Θα διέλυε το μύθο της εναλλακτικής πολιτικής στα μνημόνια κι οτι δηθεν υπήρχε αλλος εύκολος δρόμος για την αναπτυξη και την ευημερία χωρις δημοσιονομικό νοικοκύρεμα και σκληρές μεταρρυθμίσεις ιδίως στο Δημοσιο και στο ασφαλιστικό
3. Θα έδινε την ευκαιρία στον αστικό πολιτικό χώρο, κι ιδίως στη ΝΔ, το κομμα απο το οποίο προέρχομαι, να άναγεννηθούν διότι είχαν σαπισει
Τα δυο πρωτα ήδη συντελούνται, όπως τα είχα προβλέψει. Δυστυχως το τρίτο, η αναγέννηση της ΝΔ, δεν εχει ακομα ξεκινήσει. Οι δυνάμεις της αντίδρασης κατορθώνουν ακομα να την κρατούν δέσμια. Αλλα ειναι θέμα χρονου να καταρρεύσουν. Ο άνεμος της αλλαγής, που τοσο έντονα προσδοκά η χωρα μας, θα τις σαρώσει. Παρα τις αντιστάσεις και τις αντιδράσεις, ο χώρος που εκφράζεται κυρίως απο τη ΝΔ θα αναγεννηθεί. Και θα καταστεί η μεγαλη ευρωπαϊκή, φιλελεύθερη, μεταρρυθμιστική παράταξη που θα βγάλει τη χωρα απο τη μιζέρια και την παρακμη. Προς την κατεύθυνση αυτη ολοι μας πρέπει να αγωνιστούμε με ολες μας τις δυνάμεις. Γιατι ήρθε η ώρα για μια Νεα Αρχη για μια Νεα Πορεία και για τη ΝΔ και για την Ελλάδα

Χωρίς αξίες, η κρίση δεν ξεπερνιέται

Η οικονομική κατρακύλα την οποία βιώνει σήμερα η χώρα μας δεν είναι αποτέλεσμα μόνον των λανθασμένων πολιτικών κι οικονομικών μας επιλογών επί δεκαετίες τώρα. Είναι κυρίως αποτέλεσμα της πολιτιστικής, ηθικής, αξιακής και κοινωνικής κατάπτωσης, που η Ελλάδα του εύκολου πλουτισμού, που ανήγαγε σε θρησκεία την προκλητική κατανάλωση και την επίδειξη υλικών αγαθών, υφίσταται όλες αυτές τις δεκαετίες. Η Ελλάδα παλιότερων δεκαετιών ήταν φτωχή. Αλλά την φτώχεια της την βίωνε με αξιοπρέπεια. Είχε μάλιστα διαμορφώσει μια δική της κουλτούρα, που της επέτρεπε οι καθεστηκυίες αξίες να εμπνέουν και να διαμορφώνουν μια κοινωνία με πολλές αδυναμίες, κυρίως οικονομικές και πολιτικές, αλλά και πολλές αρετές, κυρίως κοινωνικές και πολιτισμικές. Η Ελλάδα του Ελύτη, του Σεφέρη, του Χατζηδάκι, του Κουν, του Τσαρούχη, του Χορν, του Τσατσου, του Παναγιώτη Κανελλόπουλου, του Θεοδωράκη ήταν μια κοινωνία αλληλεγγύης, αξιών, αξιοπρέπειας. Δεν είναι τυχαίο ότι από μικροί μαθαίναμε ότι πάνω από τα υλικά αγαθά βρίσκεται η αναζήτηση κι η απόκτηση της γνώσης. Κι ο νέος άνθρωπος, που μορφωνόταν, που γινόταν καλύτερος, που έπαιρνε πτυχία, που αγωνιζόταν, κέρδιζε, δικαιωνόταν και κυρίως δικαίωνε τις θυσίες των γονιών του. Στην Ελλάδα εκείνη πάνω από τον υλικό πλούτο υφίστατο ο σεβασμός σε κάποιες αναπαλλοτρίωτες αξίες, όπως ήταν το καθήκον, η τιμή, το φιλότιμο, η κοινωνική αποστολή, η αλληλεγγύη, η φιλία, η οικογενειακή συνοχή. Σήμερα όλες αυτές οι αξίες, στο όνομα του ακατάσχετου καταναλωτισμού, άλλες λιγότερο άλλες περισσότερο έχουν ξεχαστεί. Δεν είναι τυχαίο ότι λέξεις όπως καθήκον και φιλότιμο δεν χρησιμοποιούνται πλέον. Γιατί έχουν ατονήσει οι αντίστοιχες έννοιες. Στη θέση τους ακούγονται η λαμογιά, η κομπίνα, η λούφα, το βόλεμα. Γιατί αυτές οι έννοιες έχουν επικρατήσει σε μια κοινωνία, η οποία επί δεκαετίες ολόκληρες πλούτισε χάρις στην ανυπολόγιστη βοήθεια των ευρωπαίων εταίρων μας, στον χωρίς όρια δανεισμό, στις αγροτικές επιδοτήσεις, στα διάφορα πακέτα Ντελόρ, στα Μεσογειακά Ολοκληρωμένα Προγράμματα κοκ. Όλα αυτά τα χρήματα «φαγώθηκαν» στους διορισμούς δημοσίων υπαλλήλων, στα πολλά επιδόματα τους, σε πρόωρες συντάξεις, σε «μαϊμού» αναπηρικές επιδοτήσεις, σε επιχορηγήσεις διαφόρων επιτηδείων, στη διαφθορά κρατικοδίαιτων επιχειρηματιών και ανήθικων συνδικαλιστών. Και τώρα, που οι δανειστές μας ζητούν τα λεφτά τους πίσω, διαπιστώνουμε ότι δεν τα έχουμε. Γιατί τα σπαταλήσαμε επί δεκαετίες σε προϊόντα που δεν τα χρειαζόμαστε αλλά τα καταναλώναμε για να κάνουμε φιγούρα στον γείτονα, τον συγγενή, τον γνωστό η τον φίλο.
Γι’ αυτό, επειδή η κατάρρευση είναι κυρίως ηθική κι αξιακή, στη χώρα όπου ανθεί φαιδρά πορτοκαλέα, η κατάρρευση στην οικονομία κι η χρεοκοπία πολύ φοβόμαστε ότι είναι αναπόφευκτη. Γιατί δεν υπάρχουν οι δυνάμεις εκείνες, ούτε από τον πολιτικό κόσμο, ούτε από τη δικαιοσύνη, ούτε από τον όποιον εναπομείναντα πνευματικό κόσμο, που θα μπορούσε να αντιδράσει και να προσφέρει όραμα και προοπτική σε μια κοινωνία, που παραπαίει και δεν αντιλαμβάνεται τι της συμβαίνει."

H...βουλιμική τηλεόραση

Αν η τηλεόραση αποτελεί καθρέφτη της ελληνικής κοινωνίας, τότε πολύ φοβάμαι ότι η κοινωνία μας πάσχει από προϊούσα σχιζοφρένεια. Ανοίγοντας την τηλεόραση, οι μισές εκπομπές, που αποκαλούνται ενημερωτικές (με πολλές επιφυλάξεις για την ακρίβεια της ενημέρωσης, που προσφέρουν) κατακλύζονται από ρεπορτάζ που αναδεικνύουν μια κοινωνία στην οποίαν οι πολίτες είναι τόσο φτωχοί, που δεν έχουν τη δυνατότητα καν να αγοράσουν λίγα φρούτα και λαχανικά από την λαϊκή αγορά. Με αποτέλεσμα η εύλογη απορία μας είναι πώς επιβιώνει ο ελληνισμός σήμερα και δεν καταρρέουν στους δρόμους από την πείνα οι έλληνες. Τις υπόλοιπες ώρες, που δεν προβάλλονται οι πρωινές ενημερωτικές  εκπομπές η τα δελτία ειδήσεων, εντός κι εκτός πολλών εισαγωγικών, στην τηλεόραση μαγειρεύουν. Μαγειρεύουν, χορεύουν , τραγουδούν , κουτσομπολεύουν συνέχεια, συστηματικά. Δεν υπάρχει κανάλι, που να μην έχει τουλάχιστον 2-3 εκπομπές τέτοιου είδους. Και δεν μαγειρεύουν απλώς. Μαγειρεύουν ακόμα και τα παιδιά μας, ωσάν αυτό να είναι το παιδικό τους όνειρο. Αλλοίμονο μας.  Καταφεύγουν μάλιστα σε περίτεχνες και σύνθετες γαστριμαργικές συνταγές, του τύπου «κονφί λαβράκι γαρνιρισμένο με μαρμελάδα φραγκοστάφυλου συνδυασμένου με κόλιανδρο και φινόκιο (αυτά τα δύο συστατικά, ιδίως ο κόλιανδρος, είναι εντελώς απαραίτητα για κάθε master η top chef της εποχής μας) και πασπαλισμένο με λευκή τρούφα των άλπεων μέσα σε κρούστα από χοντρό αλάτι».
Τι είναι άραγε η Ελλάδα σήμερα. Μια κοινωνία φτωχών, επαιτών, εξαθλιωμένων πολιτών, που απεγνωσμένα αναζητούν μια μπουκιά φαγητού για να διασκεδάσουν την τρομακτική τους πείνα; Η μήπως μια κοινωνία από συβαρίτες, που ασχολούνται νυχθημερόν με τις γαστριμαργικές απολαύσεις ακριβών και πολύπλοκων εδεσμάτων. Η μήπως η ελληνική νεολαία αποτελείται από ανθρώπους, που η μοναδική τους φιλοδοξία στην ζωή είναι να γίνουν μάγειρες, τραγουδιστές, μοντέλα, χορευτές; Προφανώς η Ελλάδα δεν είναι τίποτα από όλα αυτά. Αλλά η τηλεόραση, που βιώνει με το δικό της ακραίο τρόπο την κατάρρευση των διαφημιστικών εσόδων, για μια ακόμα φορά απευθύνεται στα ποταπά ένστικτα του φιλοθεάμονος κοινού. Με τα ρεπορτάζ περί δήθεν απόλυτης φτώχειας και πείνας, καλλιεργεί τον λαϊκισμό και την οργή αλλά και την αγωνία των πολιτών, που φυσικά δεν πεινούν στην κυριολεξία, για την επιδεινούμενη οικονομική τους κατάσταση. Με τα πολλά ριάλιτι μαγειρικής το επίκεντρο του λαϊκισμού δεν στρέφεται στην μαγειρική και στις συνταγές, αλλά στην ίντριγκα, την υπονόμευση, τον αθέμιτο ανταγωνισμό, την κακοήθεια ανάμεσα στους παίκτες, που ενθαρρύνουν άμεσα οι βαρύγδουποι κριτές, που από κορυφαίοι μάγειρες μετατρέπονται ενσυνείδητα σε ρολίστες, που αναδεικνύουν τα ανθρωποφαγικά ένστικτα των παικτών και κατ’ επέκταση των τηλεθεατών. Κι αυτό είναι ένα ακόμα βαθύ σύμπτωμα της κοινωνικής κατάρρευσης, που έχει επέλθει στην πατρίδα μας. Και στην οποίαν ο ρόλος της τηλεόρασης δυστυχώς αποδεικνύεται καταλυτικός.
Πολύ φοβόμαστε ότι το πρόβλημα, που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα μας δεν είναι μόνον οικονομικό. Αν ήταν οικονομικό και μόνον τότε ενδεχομένως να υπήρχε κάποια ελπίδα να το καταπολεμήσουμε και να βγούμε και πάλι στον αφρό. Δυστυχώς, το πρόβλημα είναι μεγαλύτερο διότι έχουμε βυθιστεί στον αβαθή βάλτο της κοινωνικής κατάρρευσης, της κατάρρευσης αξιών, ηθών κι ιδανικών. Και φυσικά το δυστύχημα είναι ότι από αυτή την κατάσταση, πολύ δύσκολα μπορούμε να ξεφύγουμε.